De Fluence Z.E. werd in 2009 gepresenteerd, al konden we pas in 2011 met de definitieve productieversie op pad. Daarmee is het zonder meer een jonkie voor deze rubriek, maar voor een EV is hij toch al stokoud. De Fluence bestaat ook zonder de toevoeging ‘Z.E.’ – Zero Emission – maar die auto is in Nederland nooit geleverd. Kort door de bocht is het de sedanversie van de Mégane III, al kreeg de Fluence behalve een eigen naam ook een nagenoeg geheel unieke carrosserie mee.
Die van de elektrische versie is nog wat unieker. Zo heeft de auto een andere neus en een wat moderner ogende kont dan zijn benzinegestookte broertje, met grotere en blauwgetinte achterlichten. Het allergrootste verschil wordt echter pas na een tweede blik duidelijk: de Fluence Z.E. heeft een langere kont dan een reguliere Fluence. Dat was nodig, want het accupakket zat bij deze auto achter de achterbank.
Dan weet je het wel: die batterij is niet al te groot. Renault mocht van de nogal milde NEDC-cyclus destijds nog 185 kilometer actieradius beloven, maar in onze eerste echte praktijktest kwamen we niet verder dan 78. Weet je nog, die EV’s van het eerste uur…Bij een lege batterij kon je in theorie wisselen bij Better Place, volgens een concept dat inmiddels door Nio weer nieuw leven wordt ingeblazen. Better Place vertrok echter ook zelf al snel naar betere oorden en dus moet deze witte Fluence het vermoedelijk al heel lang met zijn originele accu doen. Wat zou er nog van die actieradius over zijn?
De beperkte inzetbaarheid verklaart ook waarom de Fluence Z.E. nu al zeldzaam genoeg is voor een plekje in ‘In het Wild’. Dit exemplaar heeft het toch maar mooi overleefd, al die jaren. Helemaal zonder kleerscheuren ging dat trouwens niet, want er zit een lelijke deuk in de passagiersdeur. De Nederlander die deze auto nieuw kocht, mag gerust een EV-pionier worden genoemd. De auto kreeg namelijk al in januari 2012 zijn kenteken, wat vermoedelijk betekent dat hij snel na de marktintroductie werd besteld.
Bron: AutoWeek